‘मुनामदन देवकोटाले चोरेर आफ्नो कृति बनाएका थिए, “महाकवि” भन्न मिल्दैन’ – आङकाजी शेर्पा

लक्ष्मीप्रसाद देवकोटालाई

“महाकवि” भन्न मिल्दैन ।

आदिवासी नेवाको

कृति चोर्नेलाई

“महाचोर कवि” भन्नुपर्छ ।

१. “मुनामदन” लक्ष्मीप्रसाद देवकोटाको मौलिक कृति होइन । “मुनामदन” आदिवासी नेवा भाषामा लेखिएको गीत “जि वे लछी मदुनी” लाई पर्वते भाषामा अनुवाद गरेर मुनामदन नामाकरण गरिएको हो ।

२. “मुना मदन” काठमाडौंका एक आदिवासी नेवा ब्यापारीले विवाह गरेर ल्याएको आफ्नो पत्नीसँग एक महिना पनि सँगै नबसी तिब्बतमा ब्यापर गर्न जान लाग्दा उसको पत्नीले व्यक्त गरेका बियोग र बेदनाका भावनाहरू समेटेर नेवा भाषामा लेखिएका सुप्रसिद्ध गीत “जि वे लछी मदुनी” अर्थात “म आएको एक महिना पनि भएको छैन” लाई नेवाहरूले “फाल्चा” (पाटी पवौमा) गाएको लक्ष्मीप्रसाद देवकोटले सुने र पछि पर्वते खस भाषामा अनुवाद गरे र मुनामदन नामाकरण गरिएको हुनाले “मुनामदन” देवकोटाको मौलिक कृति होइन ।

३. “मुनामदन” मा आदिवासी नेवा ब्यापरी र उनकी श्रीमतीको पहिचान र नाम हटाएर आर्य ब्यापरीको नाम र पहिचान राखिएको छ । “मुनामदन” किताबको खोलमा पनि आर्य पुरूष र महिलाको फोटो राखिएको छ ।

४. केही नेवा इतिहासकारका अनुसार नेवा भाषाको नाम “मन मदन” (मन केटीको नाम र मदन केटाको नाम) लाई बिगारेर मुनामदन लेखिएको हो भन्ने दाबी छ ।

५. आदिवासी घाँसीको कृति चोर्नेहरू “आदिकवि” !

६. आदिवासी नेवाको गीत चोर्नेहरू “महाकवि” !

७. आदिवासी नाक र काटनेहरू “राष्ट्रपिता” !

८. जेलमा थुनेको आदिवासीबारे केही नलेख्ने, पिजडामा थुनेको सुगाको कविता लेख्नेहरू “कविशिरोमणि” !

सारंशः

सक्कली इतिहास खोजिनु पर्छ ।

गलत इतिहास सोजिनु पर्छ ।

सबैले आफ्नो मौलिकता रोजिनु पर्छ ।

अन्तमाः

फेसबुकका मित्रहरू

स्वस्थ बहस र तर्क गरौ ।

असभ्य गाली गलौजको भर नपरौ ।

www.internetsansar.com बाट साभार